AKLAMACJE LITURGICZNE to krótkie formuły – okrzyki, którymi zgromadzenie liturg. wielbi Boga lub potwierdza jakąś czynność albo modlitwę liturg. celebransa. Do najczęściej używanych a. 1. należą: adiuva, alleluja, amen, dignum et iustum est, eleison, miserere, exaudi, féliciter, sanctus, hosanna, mara-natha, w średniowieczu znane by\y^ Laudes gallicanae lub Laudes Hincmari; duża pierwotnie liczba a.l. zmniejszyła się z powodu nierozumienia języka liturg. i coraz mniej aktywnego udziału wiernych we mszy; aklamacje ludu przeszły na ministrantów; jednym z punktów odnowy liturg. po Soborze Wat. II jest powrót do aklamacji ludu (por. KL 30); nowe Ordo Missae z 1969 wprowadza aklamacje po Podniesieniu (por. Obrzędy mszy świętej z ludem, Pz 1969, 29-30).
F. Cabrol, DACL I 253-260; E. Peterson, Heis Theos. Epigraphische, formgeschichtliche und religionsgeschichtliche Untersuchungen, Gö 1926; Eisenhofer I 186-193; T. Klauser, RAC I 216-233; B. Opfermann, Die liturgischen Herrscher-Akklamationen, Wei 1953; J. Wierusz-Kowalski, Podstawowe elementy struktury języka sakralnego, StR 1(1969) 33-54. Wacław Schenk
Prace katolickie - chrześcijańskie pisanie 